Έχουν περάσει περίπου 5 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση, από την τελευταία φορά που έπιασα στα χέρια μου μια πένα με πρόθεση να σταματήσω το χρόνο και ν' αναπαραστήσω την επικαιρότητα μ' ένα σκαρίφημα. Προσπαθώ να το εξηγήσω. Το σκαρίφημα ήταν (και λογικά είναι ακόμα) μια εσωτερική ανάγκη. Τί συνέβη λοιπόν;
Θα μου πείτε, γιατί θα έπρεπε να σας αφορά αυτό; Εξάλλου, όπως εξηγεί ο τίτλος του ιστολογίου, πρόκειται για σκαριφήματα που δεν θ' αλλάξουν τον κόσμο... άρα δεν ήταν σημαντική απώλεια για τον κόσμο. Επομένως, δεν θα πω περισσότερα. Ίσως αύριο κιόλας ξεπεταχτεί κάποιο σκαρίφημα. Ίσως ποτέ.
Αντί επιλόγου...
Μαύρο, σαν το Μνημόνιο, σαν την απαγόρευση του ονείρου, σαν τον Θάνατο.
Αλλά και σαν τον σχολικό μαυροπίνακα που μας καλεί να πάρουμε την κιμωλία και να γράψουμε πάλι απ' την αρχή για τ' αναγκαία... γι' αυτά για τα οποία θ' αγωνιστούμε όπως και παλιότερα: Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία.
(Αεί) Παίδες, καλή λευτεριά.
Γ.Σ.
18.03.2012
