νίπτει τας χείρας με μανίκια σηκωμένα

Ξεκίνησε "δυνατά": με επικοινωνιακά τεχνάσματα, παράξενους τίτλους υπουργείων, εξαγγελίες-κράχτες... Κι έπειτα ήρθαν τα ...άδεια ταμεία. "Λεφτά δεν υπάρχουν", αναφώνησε ο ΓΑΠ (Γιώργος ο Αντιεξουσιαστής Πρωθυπουργός) και το "νέο" δεν το έμαθε χθες. Σίγουρα το γνώριζε κι όταν έκανε εξαγγελίες παροχών, προεκλογικώς.
Πόσο ανόητοι πιστεύουν πως είμαστε, τελικά;
Πάντως, ειλικρινά, εύχομαι να τα πάει καλά η νέα κυβέρνηση. Για το καλό όλων μας.

Το σημερινό σκίτσο το αφιερώνω στον Άγνωστο Έλληνα Μαλάκα. Που όλα τα υπομένει και τους ίδιους πάει και ψηφίζει. Δεν έχει σωστή κρίση, έχει τουλάχιστον γερή κράση.

μαθαίνουμε για το περιβάλλον εξ απαλών ονύχων

κλικ επάνω στην εικόνα για μεγέθυνση

Το νέο σκαρίφημα δεν έγινε με πένα και χαρτί, αλλά με ...playmobil. Καθώς έπαιζα με το μικρό μου γιο (ηλικίας 17 μηνών παρά κάτι ψιλά), σκέφτηκα να τον προετοιμάσω για το ...μέλλον των ελληνικών δασών. Ψέμματα, απλώς ήθελα να παίξω κι εγώ, να θυμηθώ τα χρόνια εκείνα τα παλιά που έπαιζα με playmobil. Τότε ήταν της μόδας οι Αμερικανοί στρατιώτες, το σχετικό φρούριο και οι Ινδιάνοι (χωρίς φρούριο). Τότε δε γνωρίζαμε τίποτα για ...ανθρώπινα δικαιώματα. Εκατόμβη θυμάτων κι απ' τις δυο πλευρές. Τουλάχιστον για τα παιδιά μικρής ηλικίας, η θεματολογία δείχνει να είναι πιο "ευγενής": δεντράκια, προβατάκια, παιδάκια και μαμάδες. Αξιοσημείωτη είναι η παρεχόμενη δυνατότητα ...δημιουργικής παρέμβασης στα προκάτ σενάρια που απεικονίζονται στα κουτιά συσκευασίας. Ιδού λοιπόν μια μικρογραφία ελληνικού δάσους, πριν και μετά την "αξιοποίησή" του.