Νέο σκαρίφημα (21.02.2009)
Ο Καραγκιόζης, ως προσωποποίηση μιας εύθυμης φιλοσοφικής θεώρησης της ζωής *, είναι πάντα επίκαιρος - ιδίως σε περιόδους οικονομικής κρίσης όπως η σημερινή (και κυρίως η αυριανή). "Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται", λέγει ο λαός μας. Όμως όταν ακόμα κι ο Καραγκιόζης δε μπορεί να ονειρευτεί καρβέλια (όπως τον φαντάστηκα στο σκίτσο), τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καθόλου καλά στον κόσμο μας. Για να διατηρήσουμε την πίστη μας (σκόπιμα δε λέω "ελπίδα") σ'ένα καλύτερο μέλλον, αποζητάμε διαρκώς κάποια ενθαρρυντικά σημάδια στην καθημερινότητά μας, την κοινωνική και πολιτική ζωή. Είναι ίσως το τελευταίο "καταφύγιο λογικής", σε χαλεπούς καιρούς. Πού είναι, σήμερα, τα σημεία που θα εμπνεύσουν αισιοδοξία, που θα κρατήσουν τη φλόγα της πίστης μας αναμμένη; Εναγωνίως τ'αναζητάμε. Την ίδια στιγμή, κάποιοι διαγκωνίζονται σε αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις για το ποιος είναι ο "καταλληλότερος" (σχετικό σκίτσο εδώ). Έλεος πια. Γ.Σ.Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι π’ ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη
Φίλους και εχθρούς στις φριχτές μου πλάτες όμορφα να σήκωνα, σα να ’ταν επιβάτες (...)Α, ρε Σαββόπουλε, τί να πούμε κι εμείς, τα έχεις πει όλα...
* η έκφραση προέρχεται από την ιστοσελίδα του Σπαθάρειου Μουσείου Θεάτρου Σκιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου